بهترین مراکز دیدنی ایران

موزه مردم شناسی ابکوه که به خانه صولت نیز معروف است، بنایی متلق به دوران زندیه و قاجار که در سال 1385 به عنوان موزه افتتاح شد. در این موزه اشیای قدیمی و گرانبهایی مربوط به گذشتگان این منطقه نگهداری می‌شود که همت مدم و دولت جمع‌آوری شده است.

مسجد جامع سریزد یکی از جاذبه های گردشگری مهریز در استان یزد است که در روستای سریزد قرار دارد و در تاریخ 16 اسفند سال 1384 با شماره ثبت 14527 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

سرو کهنسال مهریز یکی از آثار ملی ایران است که قدمت آن به 1400 تا 2000 سال پیش باز می گردد. این سرو با شماره 14590 در تاریخ 16 اسفند سال 1384 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید. این سرو بعد از سرو ابرکوه دومین موجود زنده یزد و نهمین موجود زنده در کل ایران است که به ثبت ملی رسیده است.

مسجد شاه ولی تفت نیز بخشی از یک مجموعه تاریخی است که شامل حسینیه، مسجد، بقعه، زورخانه، مدرسه، بازار، میدان، آب انبار و نخل است و در مرکز شهر تفت قرار دارد. این مجموعه از چشم نوازترین بناهای تاریخی به یادگار مانده در دل کویر است.

کلیسا هاکوپ در مجموعه کلیسا های مریم و هاکوپ قرار گرفته است، این مجموعه در زمان حکومت سلسه صفوی ساخته شده است. این کلیسا قدیمی ترین کلیسا اصفهان محسوب می شود و سال ساخت آن به 1607 میلادی می رسد.

مسجد حکیم از مساجد سبک چهار ایوانی دوره صفوی است و با نام مسجد جورجیر نیز شناخته می شود. حکیم محمد داوود، پزشک شاه عباس دوم در محل ویرانه های مسجد جامع دیلمی این مسجد را بنا کرد. بر اساس کتیبه های موجود در سردر و ایوان های مسجد به خط محمد رضا امامی هستند.

مجتمع فرهنگی هنری استاد فرشچیان در سال 1378 زیر نظر وزارت فرهنگ و ارشاد تاسیس شد و هدف آن توسعه هنر اصفهان تا به امروز شده است. بر روی این مجموعه نیز نام هنرمند ارزشمند اصفهانی، استاد محمود فرشچیان قرار گرفته است که هنر نگارگری شان زبانزد ایرانیان و جهانیان است.

مسجد آقا ابرکوه مربوط به دوره قاجار است. این مسجد در تاریخ 5 بهمن سال 1378 با شماره 2562 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. مسجد آقا ابرکوه سردر بسیار بزرگی در مجاورت با خیابان شهید باهنر دارد. بعد از سردرکریاس ورودی واقع شده و در دو طرف کریاس دو دالان قرار گرفته.

قدمت خانه موید علایی به دوره قاجار یعنی بیش از 130 سال پیش بر می گردد. این بنا محل زندگی دکتر سید حسین علایی، فرزند سید یحیی موید علایی بوده است که اکنون به عنوان بنیاد ایران شناسی از آن استفاده می شود.

این مسجد کهن و قدیمی با مصالحی نظیر گچ، خشت، گل و آجر ساخته شده است و دو بخش گرمخانه و گنبدخانه قسمت های اصلی این بنا می باشند. دو ورودی که یکی به صحن و یکی به هشتی منتهی می شوند، برای این مسجد در نظر گرفته شده است تا رفت و آمد به داخل مسجد را تسهیل کند.