بهترین مراکز دیدنی ایران

یکی از بهترین انتخاب هایی که می توانید در سفر به قزوین داشته باشید زیارت امام زاده حسین است و به نام شازده حسین نیز شهرت دارد. شهرت و قدمت معماری و تاریخی مقبره شازده حسین غیر قابل چشم پوشی است. این مجموعه، قدیمی ترین امام زاده قزوین می باشد.

امام زاده سید محمد هفتادر اثری به جا مانده از اواخر دوران صفوی می باشد که با شماره 2895 در تاریخ 5 آذر سال 1379 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

امامزاده صالح فرزند امام موسی کاظم است که روزانه پذیرای 30 هزار زائر از اقصی نقاط کشور می باشد. حرم امامزاده صالح سه درب ورودی دارد که درب شمالی و شرقی آن در بازار تجریش قرار گرفته و درب غربی در پایانه مسافر بری درون شهری قرار دارد. درب شمالی همیشه به روی زوار باز است.

کوه دهک یا کوه قبله که به خاطر طبیعت سبزش به سبزپوشان معروف است در شهر شیراز در نزدیکی روستای کوشک بیدک قرار دارد. این کوه بخشی از رشته کوه زاگرس است و به خاطر ساختار جنگلی و وجود انبوه درختان سرسبز به سبزپوشان معروف شده است.

در روستای ونک در پشت دانشگاه الزهرا امامزاده ای به نام علی بن محمد ملقب به قاضی الصابر متولد گردید که نسب ایشان با ده واسطه به امام زین العابدین می رسد. این امامزاده جلیل القدر با چهار واسطه از نوادگان امامزاده محمد درکه تجریش می باشد.

در ارتفاع 1700 متری رشته کوه البرز در دامنه کوه سرچال کوچک در شمال تجریش در نزدیکی گلابدره امامزاده قاسم قرار گرفته است. نام کامل وی قاسم بن حسن بن زید حسن بن علی (ع) می باشد. او پدر زن شاه عبدالعظیم حسنی است.

امامزاده نورالدین احمد اثری به جا مانده از دوران صفوی است که با شماره 6314 در تاریخ 7 مهر سال 1381 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این امامزاده به امامزاده پاگنده نیز مشهور است.

در محله پونک امامزادگان گمنامی در حرمی کوچک خفته اند. این دو امامزاده که در سنین 7 سالگی و 13 سالگی به دست خلفای عباسی به شهادت رسیده اند عینعلی و زینعلی نام دارند. روایت است که ایشان از نوادگان حضرت سجاد به همراهی حضرت معصومه راهی خراسان بودند.

استان یزد دارای تمدن و فرهنگ غنی و کهنی می باشد و شاهد این مدعا نیز وجود آثار تاریخی و بناهای بسیاری است که در گوشه و کنار این استان یافت می شود. یکی از زیباترین این بناها امامزاده احمد واقع در شهرستان ابرکوه است.

نقل است امامزاده عبدالله بن موسی بن جعفر (ع) از نوادگان امام موسی کاظم و برادر امام رضا(ع) است. اشعار سردر بقعه نیز این مکان را متعلق به ایشان دانسته اما مدارک موثقی که نشان بدهد محل دفن امامزاده اینجاست، وجود ندارد. ساخت این بنا به قرن پنجم هجری شمسی برمیگردد.