ترین ها
دیدنی ها
دانستنیهای سفر
غذاهای ملل
فرهنگ و هنر
ایران گردی
ایده های سفر
سفرنامه ها
اخبار
ویدیو
ایرانگردی
به عنوان قلب آجارا و دومین شهر بزرگ گرجستان، باتومی با جذابیت چهارفصل خود مسافران را از همه جا به سوی خود فرا می خواند. از پاییز مخملی و تابستان های طولانی گرفته تا شکوفایی گل های بهاری و زمستان های برفی، این شهر سرشار از شگفتی های آب و هوایی و مناظر متنوع است. این شهر اروپای شرقی با رنگین کمان هایش، سنت ۸ هزار ساله تولید نوشیدنی های محلی در کوزه های سفالی «کووِری» و میدان هایی با سبک اروپایی، مرا شیفته خود کرد. ترکیب دلنشین کوه های دیدنی آجارا، بندر قدیمی و هتل های لوکس، تصویری متضاد اما هماهنگ از جاذبه های باستانی و سیمای مدرن شهر را به نمایش می گذارد. کشف این مقصد خاص باعث شد همان طور که راهنمایمان جورج مگرلیدزه می گفت، «لحظه اکنون را بیشتر ارزشمند بدانم».
سفرهایی از این دست دیدگاه شما به زندگی را شکل می دهند و فرصتی برای اندکی تامل فراهم می کنند. وقتی در سبک زندگی گرجی غرق شدم، این تجربه باعث شد محدودیت هایم را کنار بگذارم و همچون پرنده ای آزاد این شهر افسونگر را کشف کنم.
یک مقصد چهارفصل
وقتی در فرودگاه بین المللی تفلیس فرود آمدیم، امیدمان به تجربه پاییزی ملایم در مه صبحگاهی کمرنگ شد. مقصد ما، باتومی، هنوز شش ساعت رانندگی از پایتخت فاصله داشت و ثبات آب و هوا چندان قابل اطمینان به نظر نمی رسید. در حالی که ژاکت هایمان را پوشیده و شال هایمان را دور خودمان پیچیده بودیم، تلاش می کردیم سرمای سوزان از وجودمان عبور نکند و کم کم خود را با سرمای هوا وفق دهیم. در دل شب، از پنجره مینی بوس به بیرون خیره شدیم؛ به سایه ساختمان ها، جاده های پهن و سکوت دریای سیاه. در همان لحظات آرام بود که به ذهنم رسید شاید این شیوه طبیعت برای نشان دادن ظرفیت «چهارفصل» باتومی باشد، چرا که همانجا در روستای وارجانیسی شاهد نخستین برف زمستانی شدیم. هرچه بالاتر می رفتیم، باد شدت می گرفت و باران به برف بدل می شد. تنها در چند لحظه، دره زیر پوششی سفید فرو رفت. یکی از اعضای گروه با هیجان گفت: «اولین تجربه برف زندگی ام چقدر افسونگر و جادویی شد.» چه آن را بخت خوش بنامیم و چه لطف طبیعت، منظره ای فراواقعی پیش چشممان نقش بست.
جاذبه های نمادین: مکان هایی برای بازدید در باتومی
باتومی که به «مروارید دریای سیاه» شهرت دارد، پیشینه ای دارد که به قرن چهارم پیش از میلاد باز می گردد و با معماری گوتیک، بام های رنگارنگ و سبک زندگی آرامش بخش، دل هر بازدیدکننده ای را می رباید. این شهر نیمه استوایی که در میان دریا و کوه های بلند جای گرفته است، حواس شما را برای سازگاری با گرما و سرمای خود به چالش می کشد.
در حالی که باران های شدید ما را در روزهای ابتدایی تنها به یک گشت و گذار کوتاه شهری و خرید از «گرند مال» محدود کرده بود، آفتاب روز سوم امکان اجرای برنامه های گسترده سفرمان را فراهم ساخت. دیدن خورشید و تجربه یک روز عادی در باتومی ما را سر شوق آورد؛ روزی که مردم محلی لباس ها را بر بالکن ها آویزان کرده بودند، بستنی می خوردند، دانشجویان در محوطه دانشگاه قدم می زدند و کودکان خردسال در پارک بازی می کردند.
غرق در نور خورشید، سرانجام پالتوهایمان را کنار گذاشتیم، کلاه های گردشگری بر سر گذاشتیم و در شهر به گردش پرداختیم. با دلی امیدوار زیر لب زمزمه می کردم: «خواهش می کنم امروز باران نگیرد.» مگرلیدزه ما را به «بلوار باتومی» برد؛ که جاذبه ای نمادین از سال ۱۸۸۴ بود. ستون های بلند، معماری فرانسوی و تفرجگاه ۷ کیلومتری با کافه های کوچک و فروشگاه های سوغاتی، حال و هوایی شبیه فیلم های وِس اندرسون را با جذابیت بصری منحصر به فردشان زنده می کنند.
فضای دلنشین اینجا آنقدر جذاب و صمیمی است که نمی توانید از گرفتن چند عکس صرف نظر کنید. از زوج ها گرفته تا خانواده ها، این بلوار مکانی ایده آل برای گذراندن وقت با عزیزانتان است. برای کشف این نوار ساحلی طولانی که با رستوران ها، مجسمه ها و فواره ها آراسته شده، پیوستن به یک تور دوچرخه سواری به‌شدت توصیه می شود.
سپس به میدان «پیاتزا باتومی» رفتیم؛ جایی که هنر شیشه های رنگی اش ما را شگفت زده کرد. این میدان زیبا که نمادی از باتومی مدرن است، یکی از محبوب ترین مراکز سرگرمی به شمار می رود و میزبان هنرمندانی چون «پلاسیدو دومینگو» خواننده اپرای اسپانیایی و برندگان جایزه گرمی همچون «کریستوفر استیون بوتی» بوده است. مکان هایی مانند باغ گیاه شناسی صدساله نیز گواهی بر ظرفیت های اکوتوریسم این شهر هستند و گونه های گیاهی متنوعی از ۹ ناحیه جغرافیای گیاهی، از جمله هیمالیا، شرق آسیا و مدیترانه را در خود جای داده اند.
شمومه چاما (Shemomechama)
تا روز چهارم اقامتمان در باتومی، کم کم به شیوه غذا خوردن گرجی عادت کرده بودیم. فرهنگ خوراکی این سرزمین بر پایه «یک کم بیشتر» بنا شده است. همیشه مشتاق ناهار بودیم که عمدتا شامل خوراک بادمجان و گردو به همراه سالاد خیار ترش مزه می شد. اما سیب زمینی های برشته، نان های گندمی پف دار و خورشت گوشت گاو و خوک باعث می شد در پایان هر وعده ناخواسته بگوییم «شمومه چاما»؛ عبارتی که یعنی «آنقدر سیر شده ای که دیگر جا برای خوردن نداری، اما باز هم می خوری چون غذا بیش از حد خوشمزه است.» این تجربه لذیذ آشپزی، خلاصه ای از مهمان نوازی گرجی هاست؛ مهمان نوازی ای سرشار از غذاهای خوش طعم و نوشیدنی های سنتی.
نان پنیری نرم و تردی که نامش را از منطقه اداری آجارا گرفته، اصیل ترین نوعش در باتومی تهیه می شود؛ جایی که آشپزها و مردم محلی خمیر را به شکل قایق درآورده و در وسط آن یک تخم مرغ خام قرار می دهند که نماد خورشید در حال طلوع است. این نان های قایقی شکل ادای احترامی به دریای سیاه و ملوانان باتومی هستند. هرچند در بخش های مختلف گرجستان می توان طرح های دیگری مانند خاچاپوری شبیه پیتزا را یافت، اما این بندر تاریخی به نان های قایقی شکل خود می بالد. ما هم آن را همراه با نوشیدنی های محلی و «چاچا» (براندي گرجی) برای گرم نگه داشتن خود در سرمای هوا نوش جان کردیم.
همدلی فرهنگی
من همیشه هنگام سفر به مکان های جدید مشتاق آشنایی با رسوم محلی هستم. از عمان تا ویتنام و حالا گرجستان، همیشه ردپایی از هند یافته ام. برای نمونه، وقتی مردم محلی ترانه های فولکلور بر پایه سنت چندصدایی باتومی اجرا کردند، ناهار ما به جشن موسیقی بدل شد و ما را برانگیخت تا آهنگ «Mera Joota Hai Japani» از فیلم «Shree 420» را بخوانیم. این همدلی فرهنگی، همانطور که ما تجربه کردیم، مردم را به هم نزدیک می کند؛ ما درباره آنها بیشتر یاد گرفتیم و آنها هم از طریق موسیقی درباره ما شناخت پیدا کردند.
مهمان نوازی گرجی همچنین مرا با «سُپرا» (ضیافت سنتی) و فرهنگ نان و سلامتی آشنا کرد؛ در حالی که آنها درباره فلسفه هندی «آتیتی دوو بهاوا» (مهمان خداست) یاد گرفتند. در هر مناسبت، مگرلیدزه، راهنمای ما و «تامادا» (مجری رسمی بزن به سلامتی)، ما را با ظرایف این رسم آشنا می کرد. هر «گائو مارچوس» (معادل بزن به سلامتی در گرجستان) فرصتی بود برای گفتن حکایتی و ایجاد پیوندی عمیق‌تر. همانطور که ماریام میکلادزه، نماینده هیئت گردشگری باتومی، هنگام نوشیدن گفت: «همه چیز درباره ورود به شیوه ای ناشناخته از زندگی و پیوند با دنیای پیرامون است.»
لحظات با هم بودن ما سرشار از موضوعات زندگی، مردم و برداشت هایمان بود. هنوز هم سخنان مرد اوکراینی که در رستورانی پیانو می نواخت در گوشم طنین انداز است: «ما یاد گرفته ایم زندگی را همانطور که هست بپذیریم. فرقی ندارد پایان جنگ چقدر طول بکشد، ما منتظر روزی هستیم که به خانه برگردیم.» نگرش «هیچ وقت نگو هرگز» او به زندگی، از همان کشفیات کوچکی است که به عنوان یک مسافر با آن رو به رو می شوی. این تجربه ها زمانی ممکن می شوند که برای یادگیری و درک سفر کنید، نه فقط برای خط زدن یک مقصد از فهرست آرزوها. کنجکاو بمانید، ذهنی باز داشته باشید و بگذارید این آموخته ها راهنمای مسیرتان باشند.
اطلاعات سفر
بهترین زمان برای سفر: هرچند باتومی نمونه کاملی از یک مقصد چهارفصل است، اما پاییز بهترین فصل برای تجربه ترکیبی از گرما، سرما و باد به شمار می رود.
مسیر دسترسی: از فرودگاه بین المللی تفلیس تا باتومی حدود ۶ ساعت رانندگی است. همچنین می توان با قطار از تفلیس به باتومی رفت که حدود ۵ ساعت زمان می برد.
منبع: outlooktraveller
