بهترین مراکز دیدنی ایران

ابوالقاسم عارف قزوینی، هنرمندان ایرانی، در سال 1259 خورشیدی چشم به جهان گشود و در طی عمر 53 خود در صنعت شاعری و تصنیف سازی زبانزد درباریان بود. اما هنرمندی وی تنها به این تصنیف سازی و شاعری منتهی نمی شد چرا که او خط شکسته و نستعلیق را نیز به خوبی می نوشت.

آرامگاه تاریخی و زیبا بایزید در استان سمنان مجموعه‌ ای شامل مسجد بایزید، مسجد جامع، مسجد سلجوغی با مناره های ارزشمندش، آرامگاه بایزید، آرامگاه غازان، صومعه بایزید، ايوان الجايتو، مدرسه شاهرخیه و برج کاشانه است.

آرامگاه الراشد بالله، در واقع آرامگاه یکی از خلفای عباسی می باشد. پدر وی خلیفه پیشین عباسی بود و با نام مسترشد شناخته می شد. مسترشد تعهداتی برای پرداخت باج به مسعود بن محمد بن ملکشاه سلجوقی داشت.

آقا شیخ هادی نجم آبادی متولد 1250 هجری قمری در نجم آباد یا نظر آباد تهران است. وی از مجتهدین به نام در زمان ناصرالدین شاه و مظفرالدین شاه قاجار بود و شاگردان زیادی چون سید محمد طباطبایی، علی اکبر دهخدا، میرزا جهانگیرخان شیرازی و ملک و المتکلمین را تربیت کرد.

شهر شوش با تمدنی چندین هزار ساله در بر دارنده آثار باستانی فراوانی است اما در این میان می توان این شهر را از نظر وجهه مذهبیش نیز ارزشمند دانست. آرامگاه دانیال نبی (ع) در این شهر همانند حرم مطهر امام رضا (ع) و حضرت معصومه (س)، دارای شهرت فراوانی میان ادیان گوناگون است.

میر فندرسکی یکی از دانشمندان خوش شانس زمانه اش بود، زیرا در زمانی به دنیا آمد و در موقعی شکوفا شد که حکومت سر سازگاری با دانشمندان را داشت و مانند فردوسی یا ابن سینا مجبور نبود برای حفظ جانش تلاش کند.

ایران از جمله کشورهایی است که بناهای مقره ای متنوعی را با معماری های منحصر به فرد در خود جای داده است. آرامگاه شیخ ابوالحسن خرقانی یکی از این بناها است و مقبره عارف بزرگ انتهای قرن 4 قمری و اوایل قرن 5 قمری است.

در محله دولاب و سلیمانیه در محوطه گورستان روس و یونان آرامگاهی با سبک معماری روسی به چشم می خورد که معمار آن نیز نیکلای مارکف روسی است. به دلیل اینکه هیچ قبری در این آرامگاه وجود ندارد دو روایت در مورد صاحب این آرامگاه وجود دارد.

دارالبطیخ نام مقبره یا آرامگاهی تاریخی در اصفهان است. این آرامگاه تاریخی متعلق به استاد علم، ادب و سیاست در زمان سلجوقیان، خواجه نظام الملک طوسی، می باشد. در این آرامگاه چند پادشاه سلجوقی نیز در خاک خفته اند.

آبش خاتون، دختر اتابک سعد بن سعد زنگی وترکان خاتون، در قرن هفتم هجری قمری ملکه ایران بوده و به عنوان تنها حکمران زن این استان شناخته می شود. ملکه آبش خاتون عروس یازدهمین پسر هلاکو خان مغول، در حدود 22 سال بر مسند پادشاهی نشست و در این بین زندگی خود را در شیراز و تبریز سپری کرد.