بهترین مراکز دیدنی ایران

قلعه ابرندآباد اثری به جا مانده از دوران ساسانی می باشد که با شماره 6318 در سال 1381 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این قلعه اثری از ابرند یکی از سرهنگ های ایراندخت دختر خسرو پرویز است.

این کاخ زیبا در جنوب شهرستان بابل و داخل یک باغ سرسبز قرار دارد که امروزه محل دانشگاه پزشکی استان مازندران است. طراحی این عمارت باشکوه ترکیبی از معماری ایرانی و اروپایی بوده و متشکل از دو طبقه و دارای اتاق ها و سالن های متعدد است.

کاخ سبز یکی از کاخ های مجموعه کاخ سعدآباد می باشد که محل زندگی و دفتر کار رضا شاه پهلوی بوده است. این کاخ در دوطبقه است و یکی از زیباترین کاخهای ایران به حساب می آید. رودخانه جعفرآباد از وسط کاخ سعد آباد می گذرد.

حضور بناها، قلعه ها و خانه های بسیار قدیمی در استان اصفهان نشان از حضور قدیمی تمدن در این خطه است. یکی از این بنا های تاریخی قلعه خشتی سیزان است. این قلعه را مربوط به دوران سلجوقی می دانند.

قلعه تاریخی قمیشلو با قدمتی چند صد ساله یکی از با ارزش ترین جاذبه های تاریخ استان اصفهان و شهر نجف آباد است. سلطان مسعود میرزا ملقب به ظل السلطان از شاهزاده های قاجاری بود و در مدت حکومت در اصفهان هر ساله در ماه های خرداد تا نیمه نخست شهریور در این قلعه زندگی می کرد.

قلعه حسن خان اثری به جا مانده از دوران زند می باشد که در تاریخ 25 آبان سال 1384 با شماره 13704 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این قلعه اخیرا مورد بازسازی و تعمیر واقع شده است.

شیراز به دلیل قرار گرفتن در دل پایتخت ساسانیان، بناها و باغ های زیادی از آن دوره را در دل خود جای داده است. کاخ سروستان یکی از کاخ های دوره ساسانی مربوط به دوران بهرام گور در نزدیکی شهر شیراز است. این کاخ با شکوه و پر جزییات یکی از قدیمی ترین گنبد های آجری را دارا می باشد.

قلعه کهرود یا کارو یکی از جاذبه های تاریخی آمل و همچنین یکی از قدیمی ترین قلعه های استان مازندران است. این قلعه در روستای کهرود از توابع بخش لاریجان و در 55 کیلومتری شهرستان آمل قرار دارد.

کاخ هشت بهشت از بناهای با شکوه به جا مانده در دوران صفویان است. این عمارت همزمان با سومین سالگرد پادشاهی شاه سلیمان صفوی، در سال 1080 قمری ساخته شد. بنا از 2 طبقه و بخش هایی نظیر شاه نشین و غلام گردها تشکیل شده است.

قدمت قلعه مروست مربوط به دوران اسلام یا شاید قبل از اسلام تخمین زده شده است، که با شماره 2545 در تاریخ 8 دی سال 1378 هجری شمسی توسط سازمان میراث فرهنگی ایران به ثبت رسیده است.