بهترین مراکز دیدنی ایران

یکی از سازه های مهم و حیاتی در دوران گذشته چاپارخانه ها بودند که در میان جاده ها ساخته می شدند تا محلی برای استراحت چاپارهای دولتی و کاروان ها باشد. به علاوه این ساختمان های ارزشمند که بیشتر خدمات پستی ارائه می دادند، برای تعویض اسب ها نیز استفاده می شدند.

حمام اسلام منشاد یکی از این دست حمام های زیبای به یادگار مانده از دوره ایلخانی است که در شهرستان مهریز، دهستان میانکوه و روستای منشاد و در فاصله ۶۰ کيلومتري شهر يزد قرار دارد.

آب انبار یکی از عناصر مهم در سکونت گاه های کویری از جمله شهر یزد است که در گذشته به منظور ذخیره آب نوشیدنی و غیرنوشیدنی در فصول خشک و کم باران مورد استفاده قرار می گرفته است. آب انبارهای یزد از جمله جاذبه های تاریخی این شهر هستند که همواره توجه دوستداران معماری را به خود جلب کرده اند.

شهر یزد مانند دیگر مناطق کویری ایران و بنا بر شرایط اقلیمی که دارد، پر از آب انبارهای زیبا است که در دوران های مختلف تاریخی ساخته شده اند و برای انبار کردن آب در زمان بارش باران و استفاده از آن در فصول گرم و خشک سال به کار می رود.

حمام های شهر یزد از نظر معماری از جذاب ترین سازه های این شهر و حتی کشور می باشند که متاسفانه بسیاری از آنها به دلیل عدم آگاهی رسانی ناشناخته باقی مانده یا حتی تخریب شده اند. با این حال، تعداد اندکی از آنها که سالم مانده هنوز هم گردشگران بسیاری را به سمت این شهر تاریخی جذب می کنند.

مجموعه آب انبارهای احمدآباد اثری باقی مانده از دوران قاجار می باشد که در تاریخ 10 خرداد سال 1382 با شماره 9108 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این مجموعه به دلیل شیب مناسب زمین در منطقه ای از احمدآباد ساخته شده است.

برج و دروازه های ندوشن اثری باقی مانده از دوران مظفریان و صفوی می باشند. در دوران قدیم که به منظور دفاع از شهر و راهنمایی مسافران در میان بیابان ها، دور و اطراف شهرها را با برج ها و قلعه ها محصور می کردند ندوشن نیز به همین شکل حصار کشی شده بوده است.

خانه افضلی اثری به جا مانده از دوران قاجار و دوران پهلوی می باشد که در تاریخ 24 اسفند سال 1383 با شماره 11619 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این خانه تاجرنشین اکنون به موزه فرش، گلیم و جاجیم تغییر کاربری داده شده است.

خانه حاج عباس ثنایی اثری به جا مانده از دوران قاجار می باشد که در تاریخ 24 اسفند سال 1383 با شماره 11623 به عنوان یکی از اثار ملی ایران به ثبت رسیده است. صاحب این خانه، حاج عباس ثنایی یکی از تاجران بزرگ روغن و کنجد در اردکان بوده است که به همین دلیل نام او را بر روی این خانه گذاشته اند.

خانه پدری اثری باقی مانده از دوران قاجار می باشد که در تاریخ 10 خرداد سال 1382 با شماره 9134 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این خانه پس از تغییر کاربری در سال 1394 با مدیریت آقای زارع کمالی اکنون به عنوان یک رستوران سنتی فعالیت می کند.