بهترین ایران

در مرکز روستای گردشگری پاده قلعه ای باستانی و با ارزش قرار گرفته است. قدمت این اثر تاریخی را می توان در 2 دوره پیش از اسلام و پس از اسلام مورد بررسی قرار داد، اما به عقیده عده ای معماری قلعه پاده همچون دژهای زمان ساسانیان است.

مسجد مشیرالسلطنه در سال 1318 توسط میرزا احمدخان مشیرالسلطنه وزیر خزانه مظفرالدین شاه و نخست وزیر محمدعلی شاه وقف شد. از ورودی مسجد دو پله پایین می رویم تا به صحن مسجد برسیم. این مسجد دارای یک صحن کوچک است.

استان گیلان و جاذبه های بکر طبیعی آن یکی از مهمترین جاذبه های گردشگری در شمال کشور به حساب می آیند و یکی از این جاذبه ها آبشار لاتون در 15 کیلومتری شهرستان آستارا در منطقه لاتون می باشد. منطقه لاتون یکی از بی نظیر ترین مناطقی در شمال کشور است.

در میان کوه های مجاور در کمربندی غربی خمینی شهر آبشار لادُر قرار گرفته است که منظره ای چشم نواز در از مجموعه چشمه ها است. پس از جوشیدن از این چشمه ها با برخورد به صخره ها، آبشار زیبایی را به وجود می آورد.

روستاهای استان مازندران از مقاصد گردشگری محبوب شمال کشور هستند که به دلیل مناظر طبیعی زیبا، آب و هوای معتدل و آثار تاریخی ارزشمند خود شناخته شده هستند. روستای چلک در بخش مرکزی شهرستان نوشهر، یکی از روستاهای دیدنی است.

پارک ها محلی زیبا و مکانی مناسب برای گشت و گذار، قدم زدن، دیدارهای کوتاه دوستانه و گذران وقت در کنار خانواده و دوستان هستند. شهر شیراز در کنار اماکن زیبا و دیدنی خود پارک های جذابی نیز دارد.

اصفهان علاوه بر بناهای تاریخی بسیار خود، از روستاهای گردشگری بسیاری نیز برخوردار است که در پس هر یک داستان های متعددی قرار گرفته و برخی از آنها نیز بناهای تاریخی را در خود جای داده اند. یکی از این روستاها، قورتان است و از توابع شهر اصفهان به حساب می آید.

جنگل های استان مازندران از مقاصد گردشگری محبوب شمال کشور هستند که به دلیل مناظر طبیعی زیبا و آب و هوای معتدل خود شناخته شده هستند. پارک جنگلی طاهباز یکی از پارک های جنگلی در شهرستان بابل این استان است که می توانید در سفر بعدی خود به این استان سرسبز از دیدن آن لذت ببرید.

بر بلندای ضلع غربی شهر شوشتر قلعه باستانی سلاسل با قدمتی به طول حکومت هخامنشیان قرار گرفته است. در رابطه با تاریخ دقیق ساخت آن نظرات متفاوتی نقل شده اما به عقیده برخی از باستان شناسان سلاسل قلعه ایست ساسانی.

خیابان ناصر خسرو تا سال 1285 به عنوان بخشی از ارگ سلطنتی محسوب می شد تا اینکه قرار شد در حد و حدود تهران تغییراتی ایجاد شود، این گونه شد که خیابان ناصرخسرو از ارگ سلطنتی جدا شد و آن را ناصریه نامیدند.