بهترین مراکز دیدنی ایران

تکیه نیاوران به دستور ناصرالدین شاه قاجار در حدود 150 سال پیش ساخته شد. معماری این تکیه کاملا سنتی و به سبک و سیاق معماری های قجری می باشد. مساحت این تکیه 1500 متر و به شکل مستطیل می باشد که غرفه هایی در دو طبقه دور تا دور آن ساخته شده است.

در روستای ونک در پشت دانشگاه الزهرا امامزاده ای به نام علی بن محمد ملقب به قاضی الصابر متولد گردید که نسب ایشان با ده واسطه به امام زین العابدین می رسد. این امامزاده جلیل القدر با چهار واسطه از نوادگان امامزاده محمد درکه تجریش می باشد.

سقاخانه کربلایی عباس در خیابان وحدت اسلامی توسط کربلایی علی عباس گمرکچی وزیر گمرک ناصرالدین شاه در 130 سال پیش ساخته شد. از سال 1340 تا 1391 شخصی به نام آقا سید کاظم صنمواری خادم آن بود.

در سال 1315 رضا شاه پهلوی دستور داد تا ساختمانی در خور شان شهربانی بسازند که در آن از عناصر معماری ایرانی به کار رفته در تخت جمشید و کاخ های زمان هخامنشی استفاده شود. معمار این کار یک معمار خبره ارمنی به نام گابریل گورکیان بود.

در جنوب شهر تهران در همسایگی بازار بزرگ تهران خیابانی به نام مولوی وجود دارد که در زمان ناصرالدین شاه ساخته شده است. در ابتدا نام این خیابان اسماعیل بزاز بوده است ولی در زمان پهلوی اول نام شاعر بزرگ ایران زمین مولوی بزرگ را بر روی آن نهادند.

زورخانه پهلوان پور قدیمی ترین زورخانه فعال تهران است که از سال 1304 به همت حمزه علی پهلوان پور فعالیتش را در محله حسن آباد تهران آغاز کرد. حمزه علی پهلوان پور فردی خَیّر بود که تمام درآمدش را صرف زورخانه و نیازمندان می کرد.

خیابان ناصر خسرو تا سال 1285 به عنوان بخشی از ارگ سلطنتی محسوب می شد تا اینکه قرار شد در حد و حدود تهران تغییراتی ایجاد شود، این گونه شد که خیابان ناصرخسرو از ارگ سلطنتی جدا شد و آن را ناصریه نامیدند.

کاخ ابیض یا موزه مردم شناسی یکی از کاخ های موجود در مجموعه کاخ گلستان می باشد که از سال 1347 تا کنون به موزه مردم شناسی اختصاص یافته است. موزه ای که در آن سبک زندگی مردم ایران در زمان قاجار را به تصویر کشانده است.

کاخ سبز یکی از کاخ های مجموعه کاخ سعدآباد می باشد که محل زندگی و دفتر کار رضا شاه پهلوی بوده است. این کاخ در دوطبقه است و یکی از زیباترین کاخهای ایران به حساب می آید. رودخانه جعفرآباد از وسط کاخ سعد آباد می گذرد.

کاخ مظفری دارآباد در انتهای خیابان دارآباد در داخل بیمارستان مسیح دانشوری از دوره مظفرالدین شاه قاجار به یادگار مانده است. زمانی که مظفرالدین شاه در تبریز به بیماری سل مبتلا شد، طبیان دربار متفق القول بر این اعتقاد بودند که ایشان باید در جایی خوش آب و هوا زندگی نمایند.