بهترین مراکز دیدنی ایران

آب انبار شاه علی اثری باقی مانده از دوران صفوی می باشد. بر اساس کتیبه کاشی معرقی که در ورودی این آب انبار نصب شده است این بنای تاریخی به نام سازنده آن، شاه علی نام گذاری شده است بر روی همین کتیبه تاریخ 981 هجری نیز به خط نسخ نوشته شده است.

آتشکده کوچه بیوک اثری باقی مانده از دوران قاجار می باشد که در تاریخ 10 خرداد سال 1382 با شماره 9132 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این اثر در یکی از قسمت های زرتشتی نشین واقع شده است.

بقعه شیخ زین الدین علی خاموش اثری به جا مانده از قرن های دهم و یازدهم هجری قمری می باشد که در تاریخ 9 اردیبهشت سال 1382 با شماره 8555 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این بقعه متعلق به شیخ علی خاموش می باشد.

استان یزد چندین کاروانسرا دارد که کاروانسرای سنگی انجیره اردکان قدیمی ترین آنهاست و به دلیل دور افتادگی از جاده اصلی به شدت در معرض تخریب قرار دارد. این اثر مربوط به دوره ایلخانی می شود.

یکی از مناطق گردشگری و تفرجگاهی شهر شیراز تنگ تیزاب است. این منطقه با دارا بودن آب و هوای خوب به همراه وجود درختان و سبزینگی در کنار رودخانه پر آب گزینه مناسبی برای گذراندن روزی خاطره انگیز در کنار خانواده و عزیزان می باشد.

مسجد حاج محمد سعیدا چرخاب، در دوره قاجار در قلب شهر اردکان ساخته شده است، که در سال 1377 توسط سازمان میراث فرهنگی کشور با شماره 1973 به عنوان آثار ملی به ثبت رسید. این مسجد از موقوفات حاج رجبعلی اردکانی می باشد.

امام زاده سید محمد هفتادر اثری به جا مانده از اواخر دوران صفوی می باشد که با شماره 2895 در تاریخ 5 آذر سال 1379 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

برج خواجه نعمت عقدا یا برج خواجه نصیر با قدمتی مربوط به دوران ایلخانی و با شماره 3612 در تاریخ 15 اسفند سال 1379 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این برج درواقع به دستور خواجه نعمت ساخته شده تا محلی برای استراحت کاروان هایی باشد که از این راه عبور می کرده اند.

مسجد هلاکو اثری به جا مانده از دوران صفوی می باشد که در تاریخ 17 اسفند سال 1381 با شماره 7755 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. مسجد هلاکو بنایی خشتی می باشد که در دو طبقه ساخته شده است و هر یک از طبقه های آن دارای یک اتاق می باشند.

امامزاده نورالدین احمد اثری به جا مانده از دوران صفوی است که با شماره 6314 در تاریخ 7 مهر سال 1381 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این امامزاده به امامزاده پاگنده نیز مشهور است.