بهترین مراکز دیدنی ایران

نغندر یکی از روستاهای ییلاقی مشهد است. این روستای محصور شده در میان کوه ها، در دره ای قرار دارد که دامنه کوه بینالود است. این روستا در گذشته «نوغان دره» نام داشت. نوغان به معنی ابریشم است و به نظر می رسد وجه تسمیه آن آب و هوای مطبوع و مناسب روستا بوده باشد.

شهر شاندیز با دره های پر آب و سرسبزش در مساحتی معادل 37825 کیلومتر مربع از جمله مناطق ییلاقی خوش آب و هوای مشهد به شمار می رود. شاندیز با قرار گیری در دامنه کوه های بینالود از طبیعت وحشی زیبایی برخوردار است و رودخانه هایش از کوه های بینالود سرچشمه گرفته اند.

آبشار قره سو با ارتفاع 1250 متر از سطح دریا بر روی سنگ های سیاه سقوط می کند، انعکاس رنگ سیاه سنگ ها در آب رودخانه. آن را سیاه جلوه می دهد و همین وجه تسمیه این آبشار است، زیرا قره سو یک نام ترکی به معنی «آب سیاه» است.

شهر شوش با تمدنی چندین هزار ساله در بر دارنده آثار باستانی فراوانی است اما در این میان می توان این شهر را از نظر وجهه مذهبیش نیز ارزشمند دانست. آرامگاه دانیال نبی (ع) در این شهر همانند حرم مطهر امام رضا (ع) و حضرت معصومه (س)، دارای شهرت فراوانی میان ادیان گوناگون است.

اردشیرخوره یا همان شهر باستانی گور به دلیل آرایش شعاعی و پلان دوارش، از نخستین شهرهای با تناسبات هندسی دنیا به شمار می رود. قدمت این شهر باستانی به دوران اولیه ساسانیان و حکومت اردشیر بابکان، بنیانگذار سلسله ساسانیان، باز می گردد.

شوش از شهرهای با تمدن ایران و جهان است. این شهر بناهای باستانی بسیاری را در خود جای داده است و از این میان می توان به آرامگاه دِعبِل خزاعی از شاعران معروف شیعیان و اهل بیت (ع)، اشاره کرد. وی در سال 144 خورشیدی در خاندانی شیعه و شاعر به دنیا آمد.

اُرس نام درختی است از تیره سرویان و از دیگر نام های آن هورَس، وَرس و یا سرو کوهی است. یکی از این گونه ها در روستای چشم نواز شهرستانک قرار دارد و دارای 17 متر طول و 14 متر عرض است. اما آنچه که این درخت را منحصر به فرد کرده عمر 2800 ساله آن بوده است.

این مسجد که اکنون بقایای آن باقی مانده، قدیمی ترین مسجد خراسان و از منحصر به فرد ترین مساجد ایران بوده است. باستان شناسان بر این باورند که این مسجد در اواست قرن پنجم هجری ساخته شده. از بخش های مختلف می توان به شبستان قبله، صحن و شبستان شمالی اشاره کرد.

این بنا را امیر غیاث الدین به عنوان مقبره خویش در سال 807-817 قمری ساخته بود و اکنون به عنوان مسجد استفاده می شود. مسجد هفتاد و دو تن در سال 1311 شمسی به ثبت ملی رسیده است. بنای بازمانده از قرن نهم قمری، یک فضای چهار طاقی، گنبد دو پوسته، دو مناره و یک ایوان دارد.

رباط ویرانی رباطی سر پوشیده، بدون حیاط مرکزی و باز مانده ای از دوران تیموریان است. این رباط دارای 9 اتاق است. هشت اتاق به صورت روبرو و یک اتاق در انتهای بنا قرار دارد. این موزه به نمایش مشاغل و حرفه های سنتی خراسان می پردازد.