بهترین مراکز دیدنی ایران

به دلیل موقعیت کویری یزد، در سرتاسر این شهر آب انبارهای متعددی قرار گرفته اند تا درواقع زندگی در محیط کویری آن را راحت تر کنند. آب انبار گلشن هم که در محله پنبه کاران قرار گرفته یکی از این انبوه آب انبارهای شهر می باشد.

مجموعه سهل بن علی، بنایی متعلق به قرن هشتم هجری شمسی و شامل مسجد، امامزاده، حسینیه و حمام است. این مجموعه در محله تاریخی سهل بن علی در شهر باستانی یزد است. این امامزاده از نوادگان امام صادق(ع) است.

مجموعه شاه نعمت الله ولی از یادگاری های بجا مانده در دل کویر شامل بقعه شاه خلیل ثانی، مسجد، حسینیه، زورخانه، مدرسه، بازار، آب انبار، میدان و نخل است. دو روایت مختلف برای ساخت بنای اولیه وجود دارد.

مسجد کوه ارنان در مهریز یکی از کوه های خاص در استان یزد است که با وجود تعدادی چشمه و قنات محل مناسبی برای روستایی با قدمت چندین هزار ساله شده که مقصد بسیاری از گردشگران داخلی و خارجی است.

مسجد عمارت زیبای اربابی، یک بنای تشریفاتی و اعیانی تابستانه است که بخشی از باغ بزرگ معین بوده. این بنا در زمان سلطنت ظل السلطان که حاکم یزد و اصفهان نیز بود، به دستور یکی از اشراف یزد و به دست معماران اصفهانی ساخته شد.

خانه سعادت یکی دیگر از صدها بنای تاریخی اواخر دوره قاجار و اوایل دوره پهلوی است و در یکی از بافت های قدیمی شهر شیراز قرار دارد. این بنا مانند سایر بناهای هم دوره خود دارای حیاط مرکزی با حوضی زیباست و اتاق ها اطراف حیاط شکل گرفته اند.

شهر شیراز پر از بناها و شهرهای شگفت انگیز تاریخی است. تاریخی که دیدن بقایای آن هر آدمی را به شگفتی و فکر وا میدارد. یکی از این شگفتی ها، شهر باستانی اردشیر خوره یا گور، مربوط به دوره ساسانی اولین شهر دایره ای ایران با قطر 2 کیلومتر و مقر فرماندهی اردشیر بابکان است.

حسینیه و میدان وقت و ساعت و نخل یزد مربوط به دوره قاجار می شود، این اثر در تاریخ 25 اسفند سال 1378 با شماره 2656 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. میدان وقت و ساعت از جمله بناهایی است که در کتاب تاریخ یزد، نوشته جعفر محمد جعفری، از آن یاد شده است.

آب انبار سید صحرا مربوط به دوره قاجار می شود و بارزترین ویژگی اش این است که دو سردر ورودی مجزا برای زرتشتیان و مسلمانان دارد. این اثر با شماره 2467 در 19 مهر سال 1378 به ثبت ملی رسیده است.

قدمت خانه موید علایی به دوره قاجار یعنی بیش از 130 سال پیش بر می گردد. این بنا محل زندگی دکتر سید حسین علایی، فرزند سید یحیی موید علایی بوده است که اکنون به عنوان بنیاد ایران شناسی از آن استفاده می شود.