بهترین ایران

دماوند، که بدون شک معروف ترین قله در سرزمین ایران، در استان مازندران، شهرستان آمل قرار گرفته است و بلندترین کوه ایران و غرب آسیا، بلندترین آتشفشان آسیا و خاورمیانه است و سومین آتشفشان مرتفع در نیمکره شرقی (پس از کوه کلیمانجارو و کوه البروس) است.

بقعه ملا اسماعیل اثری به جا مانده از قرن 13 هجری قمری می باشد. میرزا سلیمان حسن طباطبایی این بقعه را برای یکی از واقفان دوران قاجار به نام آخوند ملا اسماعیل بن عبدالملک عقدایی ساخته است و خودش نیز در این بقعه دفن شده است.

احمد و شیخ محمد از ساکنان منطقه اسفنجرد (روستایی میان عزآباد و رستاق) بوده اند که بعدها تخریب شده. آنان به دلیل ظلم حاکم آن منطقه از آنجا مهاجرت کردند و به شهر یزد آمدند. این دو برادر عارف بسیار مورد احترام مردم بودند و در کتب تاریخی نیز از آنها نام برده شده.

خانه موسوی اثر باقی مانده از دوران قاجار می باشد که درتاریخ 24 بهمن سال 1375 با شماره 1840 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این خانه قدیمی کاربری مسکونی داشته است.

به دلیل موقعیت کویری یزد، در سرتاسر این شهر آب انبارهای متعددی قرار گرفته اند تا درواقع زندگی در محیط کویری آن را راحت تر کنند. آب انبار گلشن هم که در محله پنبه کاران قرار گرفته یکی از این انبوه آب انبارهای شهر می باشد.

آب انبار حاج سید حسین اثری به جا مانده از دوران قاجار می باشد که در تاریخ 11 مرداد سال 1384 با شماره 12340 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. سازنده این آب انبار حاج سید حسین خویدکی بوده است که در کنار این آب انبار آب انبارهای دیگری نیز بنا کرده است.

خانه و دربند دکتر قوه صدوق از آثار به جا مانده از دوران قاجار در شهرستان صدوق، بخش خضرآباد، شهر ندوشن استان یزد است که در تاریخ 28 اسفند سال 1386 با شماره 22769 توسط سازمان میراث فرهنگی ایران به عنوان یکی از آثار ملی کشور ثبت شده است.

خانه های قدیمی شهر یزد از زیباترین آثار باقی مانده از دوران های مختلف تاریخی می باشند که با گذشت زمان برخی از آنها تغییر کاربری داده اند و به عنوان مکان هایی نظیر موزه یا اقامتگاه فعالیت می کنند.

خانه وکیلی اثری باقی مانده از دوران قاجار می باشد که در تاریخ 10 خرداد سال 1382 با شماره 9109 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این خانه در گذشته به صورت خصوصی مورد استفاده بوده است.

مسجد آمنه گل روستای ندوشن که اولین پایه های آن در قرن هشتم هجری گذاشته شده، به یک اتاق کوچک گلی و اندود گچ محدود می شود.قطعه سنگی خاکستری به ابعاد ۴۰ در ۴۰ سانتی متر در این بنا موسوم به سنگ محراب وجود دارد که با خط نسخ آیاتی از قرآن بر آن نوشته شده‌.