بهترین ایران

شیراز محل زندگی بسیاری از شعرا و پادشاهان بوده و به همین جهت از جمله بناهای دیدنی موجود در این شهر می توان به وجود آرامگاه های متعدد اشاره کرد. جلال الدین شاه شجاع که لقبش ابوالفوارس است یکی از پادشاهان آل مظفر بوده است.

ابو بشر عمرو ابن عثمان یکی از دانشمندان زبان شناسی ایرانی و نگارنده اولین کتاب علم صرف و نحو زبان عربی بوده و با نام سیبویه شناخته می شده. به همین جهت به سیبویه نحوی نیز معروف می باشد. ویه به معنای منسوب به چیزی بودن است و سیبویه به معنای منسوب به سیب است.

آرامگاه ملا علی کرم اثری باقی مانده از قرن نهم هجری قمری می باشد که با شماره 6307 در تاریخ 7 مهر سال 1381 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این مقبره که ارزش مذهبی دارد متعلق به ملا علی کرم، خواهرزاده کریم خان زند می باشد.

آرامگاه چهل دختران تفت یکی از آثار ارزشمند متعلق به قرن پنجم هجری قمری است که در 54 کیلومتری جنوب غربی تفت و در روستای توران پشت قرار دارد. به گفته اهالی روستای توران پشت، در این مقبره چهل دختر در یک زمان دفن شده اند که به همین دلیل نام چهل دختران را بر آن نهاده اند.

مقبره اعلاء اثری به جا مانده از قرن هفتم هجری قمری است که در تاریخ 26 اسفند سال 1386 با شماره 22137 توسط سازمان میراث فرهنگی ایران به عنوان یکی از آثار ملی کشور ثبت شده است.

شهرستان یزد به عنوان یکی از باستانی ترین شهرهای ایران دارای جاذبه های گردشگری تاریخی بسیاری است و بقعه پیر حسین مدوئیه در ابرکوه یکی از آثار به جا مانده از دوران قاجار در این شهر می باشد.

از مشهورترین جاذبه های گردشگری شهر شیراز آرامگاه مشاهیری همچون لسان الغیب حافظ، سعدی شیرین سخن و شاه چراغ هستند. در این شهر اما آرامگاه های ارزشمند دیگری نیز وجود دارند که از شهرت کمتری برخوردار هستند؛ نمونه آنها آرامگاه عارف بزرگ قرن ششم قمری، شیخ روزبهان است.

شهر شیراز در بین شهرهای کشورمان دارای بیشترین تعداد آرامگاه امامزادگان می باشد. یکی از این امامزادگان بزرگوار که ارامگاه ایشان همواره محلی برای توسل و تزرع می باشد، سید تاج الدین غریب، فرزند جعفر بن فضل بن علی بن ابی طالب(ع)، هستند.

بنا بر اعتقاد مردم مزار شیخ بهاالدین در این محل قرار گرفته و نام نجم الدین شیخ محمود بن شمس الدین شیخ محمد بهاالدین بر روی سنگ قبری که در این آرامگاه دیده می شود نوشته شده است.

آرامگاه شیخ عبدالله مروست یزد با قدمتی که به دوران صفوی باز می گردد و با شماره 2769 به عنوان یکی از آثار ملی ایران توسط سازمان میراث فرهنگی کشور به ثبت رسیده است. این بقعه در گذشته محلی خانگاه مانند بوده که بعدتر به مزار تبدیل شده است.