بهترین مراکز دیدنی ایران

اگر مسافر شهر بهارنارنج، شیراز هستید آثار و مکان های دیدنی بسیاری پیش روی شما هستند که بازدید از هرکدام حال و هوای متفاوتی خواهد داشت. آثار باستانی، خانه های تاریخی و مساجد و آرامگاه های قدیمی از جمله انتخاب های شما برای بازدید هستند.

مسجد حکیم از مساجد سبک چهار ایوانی دوره صفوی است و با نام مسجد جورجیر نیز شناخته می شود. حکیم محمد داوود، پزشک شاه عباس دوم در محل ویرانه های مسجد جامع دیلمی این مسجد را بنا کرد. بر اساس کتیبه های موجود در سردر و ایوان های مسجد به خط محمد رضا امامی هستند.

مسجد شاه ولی تفت نیز بخشی از یک مجموعه تاریخی است که شامل حسینیه، مسجد، بقعه، زورخانه، مدرسه، بازار، میدان، آب انبار و نخل است و در مرکز شهر تفت قرار دارد. این مجموعه از چشم نوازترین بناهای تاریخی به یادگار مانده در دل کویر است.

این مسجد کهن و قدیمی با مصالحی نظیر گچ، خشت، گل و آجر ساخته شده است و دو بخش گرمخانه و گنبدخانه قسمت های اصلی این بنا می باشند. دو ورودی که یکی به صحن و یکی به هشتی منتهی می شوند، برای این مسجد در نظر گرفته شده است تا رفت و آمد به داخل مسجد را تسهیل کند.

مسجد آقا ابرکوه مربوط به دوره قاجار است. این مسجد در تاریخ 5 بهمن سال 1378 با شماره 2562 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. مسجد آقا ابرکوه سردر بسیار بزرگی در مجاورت با خیابان شهید باهنر دارد. بعد از سردرکریاس ورودی واقع شده و در دو طرف کریاس دو دالان قرار گرفته.

مسجد جامع ابرکوه که از بناهای با ارزش ابرکوه به حساب می‌آید دارای دو قبله یا محراب اصلی است. از این رو به مسجد دو محرابی معروف است. بنای باقیمانده فعلی از دوره ایلخانیان است اما در دوره‌های تیموری و صفوی نیز گسترش یافته.

مسجد چهل محراب یکی از مساجد تاریخی شهر یزد است که در محله فهادان نزدیک مدرسه ضیائیه، کنار حمام ابوالمعالی و روبه روی مجموعه عرب ها قرار دارد. این مسجد در 18 آبان سال 1378 با شماره ثبت 2441 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به لیست میراث فرهنگی کشور اضافه شده است.

مسجد پیر حسین مربوط به دوره قاجار می باشد. این مسجد در تاریخ 11 بهمن سال 1378 با شماره 2572 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. بر اساس منابع تاریخی محلی یزد این بنا توسط خواجه پیر حسین دامغانی ساخته شده است.

مسجد بیرون ابرکوه که دلیل نامگذاری آن واقع شدن در بیرون حصار دور شهر بوده است. این مسجد از نوع دو ایوانی شرقی و غربی است. باقیمانده های تنها مناره آن در قسمت شمالی است که امروزه برای دسترسی به پشت بام از آن استفاده می شود. طاق و قوس ها همگی مشابه نمونه های اوایل اسلام و دوران ساسانی است.

مسجد شهاب الدین طراز اثری به جا مانده از اواخر قرن هشتم قمری می باشد که در تاریخ 26 مهر سال 1353 با شماره 1007 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این اثر تاریخی سازه ای از مجموعه بنایی هایی می باشد که در قرن هشتم توسط شهاب الدین طراز ساخته شده است.