بهترین ایران

یکی از تفریحات مرسوم در اصفهان رفتن لب رودخانه و قدم زدن در حاشیه یا روی پل های زاینده رود است. پل شهرستان یا پل جی به نام پل جسر حسین نیز شناخته می شود. این پل قدیمی ترین سازه آبی زاینده رود است.

قلعه حسین آباد شفیع پور بنایی تاریخی واقع در دهستان گاریزات شهرستان تفت است که قدمت آن به دوره زندیه باز می گردد، این اثر در تاریخ 15 آذر سال 1378 با شماره 2540 توسط سازمان میراث فرهنگی ایران به ثبت رسیده است.

نارین قلعه یا به گویش محلی نارنج قلعه واقع در میبد یکی از قدیمی‌ترین شهرهای ایران و جهان است. این شهر مملو از بناهای تاریخی خشتی، بافت و اصالت خود را حفظ کرده و تعداد زیادی از بناهای تاریخی آن به ثبت آثار ملی رسیده اند.

قلعه ابرندآباد اثری به جا مانده از دوران ساسانی می باشد که با شماره 6318 در سال 1381 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این قلعه اثری از ابرند یکی از سرهنگ های ایراندخت دختر خسرو پرویز است.

قلعه کرشاهی، ساختمانی قدیمی با قامت خمیده است. این قلعه در همان روز های ابتدایی ساخت خود به عنوان قلعه ای برای حفاظت از هجوم بیگانگان و مغول ها استفاده می شد، اما بعدها به دلیل متروک و فراموش شدن به محلی برای راهزن ها تبدیل شد.

مجموعه ورزشی مهام با قدمت چهل سال، بهترین مکان برای گذراندن یک روز تفریحی در کنار اعضای خانواده می باشد. مهمترین بخش این مجموعه که علاقمندان زیادی را به خود جذب کرده است باشگاه تیراندازی مهام است که اخیرا نام آن به باشگاه تیراندازی ساصد تغییر کرده است.

بنای تاریخی گنبد سبز مشهد، آرامگاه شیخ مومن استر آبادی است و قدمت آن به دوران صفویه باز می گردد. این آرامگاه به جهت کاشی کاری های فیروزه ای مایل به سبزش به این نام ثبت شده و تاریخ ثبت آن 5/2/1356 به شماره 1370 می باشد.

گنبد خشتی، مقبره یکی از نوادگان هفدهمین نسل از امام موسی به نام امیر سلطان غیاث الدین محمد بن امیر طاهر الموسی است. وجه تسمیه این بنا مصالح به کار رفته در گنبد آن است که خشت می باشد. این بنا در ابتدا در دوره تیموری ساخته شده و در دوران صفویه و قاجار تکمیل شد.

شهشهان یکی از محله های قدیمی اصفهان است. این محله در شمال مسجد عتیق از خیابان ابن سینا شروع می شود، سپس از مسجد جامع عبور می کند و در انتها به میدان امام علی می رسد. محله شهشهان به دلیل این که شاه نشین بوده به این اسم خوانده می شود.

بابا رکن الدین یکی از زاهدان و عارفان بزرگ قرن 7 و 8 قمری بوده و در زمان سلطان ابوسعید مغول می زیست. او مسعود بن عبدالله بیضاوی نام داشته و اصل و نسبش به شهرستان بیضا در استان فارس می رسد.